Wereldberoemd in Friesland

 
Ik heb ze.
Mijn 0,01 seconds of fame!


Het ging zo. Ik liep langs de gracht in Leeuwarden. Daar werd ik opgewacht door een mevrouw met een microfoon en een meneer met een camera. Ze hadden me in het vizier. Er was geen ontkomen meer aan.



"Mevrouw, wilt u voor deze camera een keer "Ik hou fan Fryslân" zeggen?"
"Ik spreek helaas geen Fries."
"Maar het is helemaal niet moeilijk. U hoeft alleen maar "Ik hou fan Fryslân" te zeggen. Wij zoeken namelijk Friezen die in Friesland wonen en werken en die durven zeggen dat ze van Friesland houden."

"Nou," lachte ik, "dan moet u mij dus niet hebben. Ik ben namelijk niet Fries en ik woon niet in Friesland. Ik werk er wel, maar ga aan het eind van de dag altijd gauw weer met de trein terug naar Groningen."

De mevrouw met de microfoon kon er niet om lachen. Maar hield stug vol: 

"U mag het ook wel in het Nederlands zeggen. Als het woord "Fryslân" er maar in zit."
"Dat lukt zelfs mij. Maar eh... waar is het filmpje eigenlijk voor?"
"Voor een spotje van Omrôp Fryslân."
"Voor welk programma van de Omrop?"
"Nou, eigenlijk niet voor een  programma van Omrop Fryslân."
"Voor welk programma dan wel?"
"Het is een spotje."
"Maar waarvoor dan? Voor welke organisatie?"
"Voor de....." (onverstaanbaar)
"Voor wie, zegt u?"
"Voor de ....." (onverstaanbaar)
"En waar staat die organisatie voor?"
"Wij willen dat Friesland zelfstandig blijft. Heeft u bijvoorbeeld gehoord van de plannen om van de noordelijke provincies één grote provincie te maken? Daar zijn wij tegen."
Ik schoot in de lach. "U begrijpt dat ik het daar als rasechte Groninger van harte mee eens ben. Dat Friesland zelfstandig blijft, bedoel ik."

Kon de mevrouw met de microfoon ook al niet niet om lachen.

Ik kreeg een beetje spijt van m'n flauwe grap. En besloot om maar gewoon 'Ik hou fan Fryslân' in de camera te roepen. Daar was tenslotte geen woord van gelogen.

Maar het zat me toch niet helemaal lekker. Aan wie had ik nu precies mijn hoofd geleend?

Bij Tresoar vertelde ik het verhaal aan N. Die riep geschrokken: "Het was toch niet de Friese PVV, wel?"
Nee, die waren het niet. Het was iets met een F en een P. Maar ze zei het steeds zo onduidelijk. Expres, leek het wel....
"De FNP? Het was toch niet de FNP?", riep N. geamuseerd.
"Zijn dat die nationalisten?" vroeg ik.

Zij waren het.

En zo komt het dus. Dat ik nu als authentieke, rasechte Groninger met mijn hoofd in een filmpje van de FNP zit.
Met alleen het woordje "Ik". Ja, ik had ze al gewaarschuwd dat mijn Fries niet al te Fries klinkt.

En mocht je nu denken dat je met 0,01 seconde in een filmpje toch niet herkend wordt, nou, vergeet het maar. Ik word herkend. Door collegae. En vanavond zat ik in het NOS-Journaal. Van zes uur, van acht uur, van tien uur....  Ik ben landelijk uitgezonden. Het is landelijk bekend. Ik hou van Fryslân.... Echt wel!

foto: Dorothy Jordan in badpak op het strand (fotograaf onbekend).
download: Flicr