Nou wil ik zelf altijd nog een keer naar Pompeï. Dus besloot ik alvast een voorschot op die reis te nemen via het World Wonders Project. Helaas bleek het virtuele Pompeï een tourist trap. Je mag er wel rondlopen, maar je mag nergens in. Behalve in de souvenirstalletjes bij de ingang. Maar daar kom ik niet voor. Ik kom voor die muurschilderingen uit de 1e eeuw. Beetje teleurstellend. Of ben ik gewoon te snel door het stadje gerend? Mocht het u wel lukken om de Villa dei Misterii of het Huis met de Faun in te komen, dan hoor ik graag hoe ik er moet komen. Intussen is het mij wel duidelijk. Als ik Pompeï wil beleven, moet ik er gewoon heen.
Even terug naar het Google Art Project. En het Rijksmuseum. Afgelopen dinsdag was ik er. Live. Samen met S. Die wilde nu eindelijk de Nachtwacht en het Melkmeisje wel eens in het echt zien.
Het viel niet mee om binnen te komen. Een rij buiten voor de ingang, een rij voor de garderobe, een rij voor de ingang naar de zalen. Maar het bleek de moeite waard. S was onder de indruk van het gebouw. In de hal bovenaan de trap bekeken we samen uitgebreid de mozaïeken, de muurschilderingen, de glas-in-lood ramen en de bouwconstructie. Ik vertelde haar over Cuypers' liefde voor de Gotiek. Dat hij een kathedraal voor de kunst had willen bouwen. En over de protestante koning die het vertikte om het gebouw te komen openen ("Ik zet geen voet in dat klooster") omdat het hem te veel op een katholieke kathedraal leek. "Nah, stom zeg", vond S. Eenmaal door de glazen deuren bleek het in de galerij met 17e eeuwse kunst zo druk als de Herestraat op een zaterdagmiddag. En geloof me, de Herestraat op zaterdagmiddag, daar wil je niet wezen. Maar het Melkmeisje lonkte. Dus gingen we naar binnen. Twee uur, een heleboel moois en veel te veel mensen later, zijn we vermoeid afgehaakt.
Vandaag probeerde ik weer het Rijksmuseum binnen te komen. Via het Google Art Project. Ook dat is verbouwd. Het kostte me even moeite om de virtuele ingang te vinden. Want je moet nu beginnen bij de knop 'collecties', dan via 'alleen museum-weergave' en daarna naar het zoekbalkje ("Rijksmuseum"). Maar dan ben je ook binnen. En veel sneller dan in het echt. Geen wachtrijen. Want dit is namelijk het oude museum. Van vóór de verbouwing. Ja, daar wil niemand meer naartoe, natuurlijk. Met die kale groene muren. Zonder al die mooie Cuypers-franje. Wat was dat eigenlijk een saai museum, zeg, dat Rijksmuseum.
Kortom: Google doet mooie dingen met kunst. Maar laat je niet foppen. Je wandelt niet in een museum. Je wandelt in het verleden. In een Rijksmuseum dat er niet meer is. En je ziet niet wat er is. Je ziet wat anderen je willen laten zien. Denk maar aan de villa's in Pompeï. Wel de muren, niet de schilderingen. En dat is maar goed ook. Want, ik zei het al eerder, het is mooi dat het allemaal kan via je scherm. Echt. Dat meen ik. Maar het háált het niet bij het echte ding. Bij het oog in oog staan met een monument of een kunstwerk. S. snapt dat. Die heeft afgelopen dinsdag in het Rijks het Meisje in het Blauw in haar hart gesloten. Stil stond ze er naar te kijken. "Dit is het allermooiste schilderij dat ik hier gezien heb". In de trein terug zat ze er nog over na te denken: "Ze lacht met haar mond, maar haar ogen kijken droevig". We haalden de ansichtkaart er bij. Ik zag het ook. "In het echt is ze mooier", vond S. En zo is het.
afbeelding: Johannes Verspronck, 'Portret van meisje in het blauw', 1641, Rijksmuseum Amsterdam.
