Ding 19 - Sociale netwerken

Soms hangt er één bij ons in de straat. Aan een boom. Zo'n A-4tje met een foto van een kat. Eronder een wanhopige tekst en een telefoonnummer. Als actief lid van de analoge community der katteneigenaars, lees ik dat soort briefjes. Maar voel me daarbij altijd gek genoeg ook een beetje een voyeur. Het blijft wat ongemakkelijk, zo'n anoniem inkijkje in het kleine dan wel grote leed van een mij totaal onbekend huishouden.

Dat is dan ook precies de reden dat ik geen enkele behoefte voel om deel te nemen aan een digitaal sociaal netwerk. Om mijn 4-tje met persoonlijke informatie met een punaise aan de digitale boomstam hangen, zeg maar. Ik werd dan een week of twee geleden ook ronduit obstinaat toen ik de titel van Ding 19 las. Niet. Gewoon niet. Dit ging ik dus gewoon NIET doen. Dus.

Intussen heb ik wat rondgevraagd. Want zo ben ik dan ook wel weer. En wat blijkt? De mensen die Facebooken (het is inmiddels een werkwoord!), vinden het vooral leuk dat ze op deze manier oude bekenden tegenkomen. Daar wisselen ze dan twee mails mee. Blijkt. De collega's die zo enthousiast zijn over LinkedIn ("Voor mijn professionele netwerk"), blijken bij navraag nog nooit concreet bruikbare informatie via het netwerk opgedaan te hebben. S. van acht jaar oud "wil op Hyves". En vertelt in één moeite door dat klasgenootjes elkaar uitschelden via Hyves.

Al met al klonk het niet als wervende reclame voor de sociale netwerken.

Vanavond dan ook met frisse tegenzin het huiswerk voor Ding 19 gelezen. Mooi dat ik dit niet ging doen, dus. Gewoon niet. Maar wat bleek? Rob kent zijn pappenheimers. Ik hoef niet. Ik mag ook gewoon de teksten lezen en me een mening vormen. Kijk, daar kan ik wat mee. Bedankt Rob!

Ik heb braaf alles gelezen. Beetje plichtmatig. Tot ik bij het boek van Erwin Blom kwam. "Handboek Communities", te downloaden als PDF (over 'social' gesproken...). Fijn boek. Op pp. 51-52 van het PDF vind je een hoofdstuk over 'gereedschappen' - welk medium gebruik je voor wat. Verder aansprekende voorbeelden, handige tips en veel praktijkgerichte uitleg. Dit moet je volgens mij echt lezen als je als instelling met nieuwe media aan de slag wilt. Het maakt goed duidelijk dat je als organisatie met je plastic emmertje en dito schepje prima kunt vermaken in de digitale speeltuin. Maar ook dat je, als je je eenmaal bewust bent van het feit dat nieuwe media geen speelgoed maar krachtige communicatiemiddelen (kunnen) zijn, als je goed weet wat je wilt bereiken en hoe je jezelf als organisatie wilt profileren, als je weet op welke digitale trapveldjes je doelgroep zich verzamelt én als je goed op de hoogte bent van de (on)mogelijkheden van de verschillende nieuwe media, je met nieuwe media een fraaie doos 'powertools' in handen hebt. Nu nog leren waar al die knopjes en gadgets voor zijn. Lang leve het Handboek.

Persoonlijk heb genoeg aan een plastic emmertje en schepje. Ik vermaak me wel. Maar voor wat betreft Tresoar zou ik me voor kunnen stellen dat je, afhankelijk van de doelgroep die je wilt bereiken, een Hyves- of Facebookpagina maakt voor hoofdpersonen uit de romans uit de serie 'Fryslân lest syn toppers'. Wel duidelijk aangeven hoe lang die hoofdpersoon actief is op z'n pagina. Anders haal je ofwel jezelf een hoop werk op de hals met het bijhouden van die pagina's, ofwel stel je je volgers teleur doordat er op een gegeven moment geen informatie meer geplaatst wordt of er niet meer gereageerd wordt op berichten.

Mij hoef je in ieder geval niet te zoeken op Facebook of LinkedIn. Hoewel.... Misschien dat ik me, tegen de tijd dat mijn contract afloopt, in mijn wanhoop toch maar ga melden bij het loket van LinkedIn. Zag via de 23 dingen - account (ja, ik doe mijn huiswerk echt heel serieus, Rob) dat daar ook een hulpvaardig tabje is met 'banen die je mogelijk interessant vindt'. Kijk. Wie weet....

Nou. Vooruit. Nog één keer dan. Komt 'ie:
Wie kan mij uit eigen ervaring een goede reden noemen om me aan te melden bij LinkedIn?
Ik hoor het graag.

foto: crowd (maker onbekend)
download: flickr, The Commons