Waarom witte katten vaak doof zijn

In het vorige bericht schreef ik dat twee leerlingen uit de klas van meester Wim zelf een verklaringsverhaal geschreven hebben. Hieronder het verhaal van Gabriëlle. De tekening is ook van haar. 

Waarom witte katten vaak doof zijn. 

Lang geleden , toen God zat te kijken naar alle dieren dacht hij: “Ik vind ze nog best saai”. Dus hij ging hij alle dieren een beetje opvrolijken. Er liep een tijger voorbij en hij dacht: “die kan wel wat kleur en streepjes gebruiken.” Dus hij knipte met zijn vingers en ‘poef’, hij had strepen.

Hij liep verder en daar zwom een vis, een hele saaie vis. Hij knipte in zijn vingers en ‘poef’ de vis was blauw en God leerde hem ook trucjes. En nog veel meer dieren keren kleurstrepen enzo. Hij had een pandabeer witte vlekken en varkens een roze kleur gegeven.

Maar de duivel zag dat en dacht: “Die ga ik even lekker pesten.” En net toen God de katten kleur wou geven, knipte de duivel in zijn vingers en de witte kat bleef wit. “Wat gek”, dacht God, dus God knipte nog eens in zijn vingers. Maar niks. Er gebeurde helemaal niks. Toen kwam de duivel en zei: “Haha, nu heb je witte katten”. De duivel liep trots verder.

God was boos. Maar hij had een oplossing: gewoon een andere kat kleur geven, en dat lukte. Dus hij had alle katten kleur gegeven. Maar dat vond de duivel niet goed. Dus hij knipte weer met zijn vingers en ‘poef’, de kleur was weg. Maar de spreuk van God was niet helemaal weg:  de kleur zat in de oren van de kat. En zo komt het dat de meeste witte katten doof zijn, want de duivel was veel te lui om álle katten wit en doof te maken. 

Gabriëlle (12 jaar)