Ding 13 - Documenten delen met Google Docs

Lijkt me best handig! Ik heb als freelancer een paar projecten lopen die nog in de schrijf- en overleg fase zijn. De fase waarin het projectplan steeds over- en weer gemaild worden. Daar kon Google Docs wel eens een uitkomst zijn. Dat zie ik wel. Ware het niet dat de mensen met wie ik samenwerk geen Google-account hebben. En er één voor moeten maken. En dan nog moeten leren werken met Google Docs.
Dat dat niet zo'n probleem hoeft te zijn, weet ik inmiddels uit ervaring. Fijn hoe zo'n document verdacht veel op een 'gewoon' Word-document lijkt! Maar of de mensen met wie ik samenwerk zo ver krijg om mee te doen? Hm. Maar het is het proberen waard.

Voor de lol heb ik alvast een document op Google Docs gezet. Het begin van een verhaal over een Vampoedel, dat de achtjarige S en ik samen aan het verzinnen zijn. Ik ga een paar collegae uitdagen om mee te denken over plots voor hoofdstukken en nieuwe personages. Collega N is al uitgenodigd, want van haar weet ik het g-mail adres. Van collegae H, O, A en B niet. Dus heb ik coach Hans, heel ouderwets via Outlook een mail gestuurd met de vraag of hij de adressen van die collegae heeft (moest van opper-coach Rob). Maar Hans is natuurlijk met vakantie. Zegt zijn automatische antwoord. Tot 3 januari. Met een béétje mazzel heb ik dus over een week of anderhalf antwoord. En dan kan ik mede-auteurs gaan uitnodigen. Zodat we in de tweede week van januari aan de slag kunnen.

Waarmee wat mij betreft gelijk het nadeel van Google Docs benoemd is.

foto: poodle on board an unknown yacht

Middeleeuwse helpdesk

Naar aanleiding van een bericht in het blog van Hans over het schrijfplankje van Tolsum, dacht ik aan dit filmpje. Dat overigens ook heel geruststellend is voor iemand als ik, die nog steeds moet wennen aan Nieuwe Media en opkijkt van alle hippe gadgets die er op dat gebied blijken te zijn. De licht licht wanhopige verbazing en onhandigheid die daar bij horen, zijn gelukkig van alle tijden. Kijk maar.

proefballonnetje 1 opgepakt door frisse wind

Ik weet het, ik loop ver achter met m'n huiswerk. Maar nog even over proefballonnetje 1, het koppelen van amateur-onderzoekers en studenten journalistiek.

Collegae N.O.A (let op de mooie volgorde van deze initialen) zien  er wel wat in. Samen hebben we daarom besloten proefballonnetje 1 los te laten. Kijken hoe hoog we het kunnen laten vliegen. Tot nu toe gaat 't goed. Het ballonnetje heeft de wind mee: N. heeft namelijk een vriendin die bij de opleiding Communicatie van de NHL werkt, A. ziet wel mogelijkheden met de website en O. kent allerlei mensen op zaal die mooie verhalen hebben en die hij wel aan de praat denkt te kunnen krijgen. Intussen heb ik met journaliste-in-opleiding A. gepraat en weet ik precies welke stagebegeleider van de opleiding Journalistiek ik  moet hebben, daar bij Windesheim Kijk. Zo komen we ergens.

Maar het ballonnetje kan volgens mij hoger. Want vandaag mailde J. nietsvermoedend rond dat 2011 het jaar Jaar Van De Vrijwilliger is (niet te verwarren met de internationale dag van de Pinguïn). Dus dacht ik: de vrijwilligers die onder de bezielende leiding van J. documenten en foto's zitten te scannen, vinden vast ook mooie documenten, anekdotes en afbeeldingen waarover prachtige verhalen te vertellen zijn. Zullen we zowel hen als hun mooie verhalen over onze collectie niet eens voor het voetlicht halen? In het kader van het Jaar van de Vrijwilliger, bijvoorbeeld? J. ziet het wel zitten. Hij en zijn vrijwilligers gaan mooie verhalen voor ons sparen! De eerste zijn inmiddels binnen. Over iemand die vertelt dat zijn buurman zijn eigen vrouw wil vergiftigen.

Waarom dit bericht? Omdat ik blij word van dit soort dingen.Nee, niet van buurmannen die hun vrouw willen vergiftigen. Ik word blij van collegae met heel verschillende expertises die reageren op een proefballonnetje. Die wel zin hebben om van een leuk idee een mooi project te gaan maken. En dan klopt opeens alles.  Hebben we, zonder het te weten, bijzondere netwerken die prachtig bij elkaar aansluiten. En is je ballonnetje voor je het weet een stipje in de lucht.

Kijk, daar vliegt 'ie!

foto: Frank Hurley

Ding 15 - YouTube

Jáááá, YouTube.

De achtjarige S en ik hebben al vaak scheef gelegen van het lachen achter filmpjes die we op Youtube vonden.

Onze favoriet, die van het wortel etende egeltje hebben we ondanks de beroerde beeldkwaliteit minstens vijftien keer bekeken!




Via de cursus dus nu ook Vimeo ontdekt. Inderdaad. Betere beeldkwaliteit. Bernard Bear wordt er nóg leuker van (doe jezelf een lol en zoek een filmpje van Bernard Bear!)

En de niezende panda-baby ziet er op Vimeo ook veel beter uit. Kijk maar.



Voor mijn educatieve werk zie ik zeker mogelijkheden. Voor het project omgevingsonderwijs dat op stapel staat, denken we aan een website. Die moet gebruikers ook de mogelijkheid bieden om filmpjes te laden over bijzondere plekken in hun omgeving. Maak je het jezelf als beheerder gemakkelijker of juist moeilijker als je filmpjes niet direct op je site zet maar via links naar of geïmporteerde filmpjes van YouTube of Vimeo zou doen? Hmmmm. Wat zouden de voordelen kunnen zijn? Technisch? Financieel? Ja, Andrys, zeg 'es wat?

Aan de andere kant vind ik filmpjes die gelijk op de site staan zonder zo'n joekel van een logo en een 'startknop' in beeld eigenlijk chiquer. Waarom? Gevoelsmatig. Iets met het verschil tussen Blokker en De Bijenkorf, zeg maar.
Ik ga erover nadenken.

Nou. Vooruit, nog ééntje dan. Een heel heilzame voor als je denkt dat je het zwaar hebt. Het kan namelijk altijd nog erger. Luister maar.

Ding 12 - Twitter

Ik vind het niks.
Ik heb het een week de kans gegeven, maar ik vind het niks.

Volgens N (hij vraagt wekelijks om updates over de cursus) komt dat omdat ik geen Smartphone heb. Ik denk dat hij gelijk heeft. Ik vind het namelijk niks. Dat ik eerst naar boven naar een koude werkkamer moet (enkel glas en al dagenlang vorst - geen kruid tegen gewassen) om een PC op te starten. Dat ik daar ten prooi val aan een acute Pavlov-reactie (werkkamer / PC = werk) om vervolgens te lezen dat A naar een reuzeleuke voorstelling is geweest en dat de kinderen van N weer zo vroeg wakker waren. Ja? En?

Ik hoor graag van A over mooie voorstellingen. Echt. En luister met plezier naar de manier waarop N over haar kinderen vertelt. Eerlijk waar. Maar dan wel aan een tafel. Met een kop koffie. En alles wat daarbij hoort, te weten de non-verbale communicatie en de dialoog. Ik wil niet twitteren. Ik wil praten.

Al het over mijzelf gaat, voel ik absoluut nergens de behoefte om naar mijn werkkamer/koelkast te gaan, de pc op te starten en van daaruit mijn volgers te laten weten dat ik Boer zoekt Vrouw vanavond mis omdat ik huiswerk doe. Waarom ik dat vanavond dan toch gedaan heb? Omdat ik dat als huiswerk heb. Daarom. Niet voor de lol. Echt niet.

Maar ik doe m'n best. Ik geef Twitter een kans. Zeker nadat R me vertelde dat zij vacatures via Twitter ontvangt. Ah! En ik hoorde dat A ook twittert over Leader-projecten. Kijk. Dat Cultuurnet Nederland ook twittert. Oh. En toen werd het toch nog interessant.

Dacht ik. Want in de praktijk valt het me toch wat tegen, de informatie die ik uit Twitter opduikel. Ik heb niet echt het idee dat het meer is dan ik elders zelf wel vindt.

Maar goed, eenmaal op het spoor 'werkgerelateerde tweets', heb ik me ijverig af zitten vragen wat ik zelf zou kunnen twitteren op dat gebied. Nou, ehm.... Tja.... Ehm.... Ik kon het niet verzinnen. Iemand nog tips?

Ik vrees eerlijk gezegd dat de weerzin het, ondanks alle goede bedoelingen, bij dit Ding 12 toch echt gaat winnen van het vermogen de voordelen te zien.

Ik houd nog even vol. Maar beloof niks. En vermoed dat het vogeltje van Twitter bij mij binnenkort dood uit de lucht komt vallen.

foto: I shoot birds, Mugley

Ding 10 exit!!!

Het voordeel van actieve volgers van je blog is dat je ook informatie toegestuurd krijgt.

Zo mailde vriendin I. mij dat Yahoo gaat stoppen met Delicious. Net nu ik mijn huiswerk voor Ding 10 af heb. Lekker is dat.


Moeten we Rob niet even waarschuwen dat hij nu een nieuw Ding 10 moet gaan schrijven?

foto: bookmark, Roseinabottle

Ding 11, deel 2 - Wikikids en een paar proefballonnetjes

Wikipedia. Ja, dat ken ik wel. Ik gebruik het steeds vaker als eerste ingang tot een onbekend onderwerp. Maar zal het never, nooit als enige bron gebruiken. Opgeleid in een traditie van kritisch bronnenonderzoek, kleeft er aan een wiki voor mij de geur van onbetrouwbaarheid. Het ziet er uit als encyclopedie. Degelijk en betrouwbaar. Maar intussen mag iedereen er over elk willekeurig onderwerp alles op zetten dat hij voor waar aanneemt. Zonder bronvermelding. Zei het academische zuurtje.

Intussen zie ik vanuit mijn werk al educator ook mogelijkheden. Bekijk Wikikids voor de aardigheid eens. Ja, doe nou maar even. Al was het maar omdat dit een perfect voorbeeld is van een ultra-gebruiksvriendelijke en transparante website.

Voor wie liever leest dan doorklikt: Wikikids is, je had het zelf  kunnen bedenken, een wiki voor kinderen tussen 8 en 15 jaar. In het kidsportaal wordt uitgelegd hoe je kunt zoeken, hoe je je kunt aanmelden, hoe je een artikel maakt, wat de spelregels zijn.... Het staat er allemaal. Overzichtelijk en in heldere taal. Ook héél erg fijn voor volwassenen zoals ik, trouwens.


Dat Wikikids een bouwplaats is, is duidelijk. Sommige lemma's zijn heel uitgebreid, andere bijna ontroerend kort.  Met één klik kom je vanuit een lemma op de overlegpagina. Daar is te zien wie wanneer wat voor commentaar op de pagina geleverd heeft. En wat daar vervolgens mee gedaan is. De inhoud van de site wordt namelijk beheerd door moderatoren. Op de site wordt precies uitgelegd wat ze doen en aan welke spelregels zij zich moeten houden. Vragen stellen aan de moderator kan in de boomhut of het clubhuis. Alleen het gebruik van zulke Nederlandse termen, daar word ik al blij van (oh, zullen we onze 'helpdesk' ook omdopen tot 'boomhut'?).

Wat moet het leuk zijn om met de hele klas een onderwerp uit te diepen en het dan in een mooi artikel op Wikikids te zetten. Of om alle samenvattingen van alle spreekbeurten van jouw groep (cavia, hond, Feyenoord....) op Wikikids onder te brengen.


Anderzijds zouden ergoedinstellingen Wikikids volgens mij heel goed in kunnen inzetten bij het maken van hun educatief materiaal. Maak de informatie die je leerlingen wilt laten opzoeken toegankelijk via Wikikids en verwijs in je educatief (les)materiaal / opdrachten naar de betreffende pagina's. Wel af en toe nakijken of je materiaal niet herschreven is...

Zelf heb ik bij wijze van proef nog even gezocht op de termen 'bibliotheek' en 'manuscript'. Hier is voor Tresoar ook nog wel wat te winnen! Schrijf bijvoorbeeld een mooi klein lemma over wat een manuscript is. Of een scriptorium. Past prima bij de lessen in groep 5 over 'De Middeleeuwen'. En zet er dan gelijk een paar mooie foto's bij van die prachtige handschriften die nu in de tentoonstelling liggen. Of vul het lemma 'bibliotheek', dat geschreven is vanuit het perspectief van Openbare Bibliotheken, aan met de opmerking dat er ook bibliotheken bestaan die een bewaar- en verzamelfunctie hebben. En maak daar dan weer een link naar het lemma 'manuscripten'. Ik bedoel maar....

Niet de moeite genomen om het lemma 'manuscripten' zelf te lezen? Jammer. Dan had je geweten dat  volgens Newton de wereld pas na 2060 eindigt. Dat geeft ons dus mooi nog even de tijd om een paar aardige lemma's voor Wikikids te schrijven.

foto: The Library, Encylopedias 1964

Ding 11, deel 1 - een wiki pagina maken

Het bleek nog niet mee om in die 23dingen-wiki-zandbak open te maken. Net toen ik hem met de bijl te lijf wilde, bleek er boven het inlogveld een briefje van Rob geprikt met inlognaam en wachtwoord. Eerst lezen, Pi, eerst lezen.

En dat voor iemand tegen wie door collegae net licht superieur opgemerkt is "Jij bent zeker ook zo iemand die eerst de hele gebruiksaanwijzing leest". Niet dus.

Maar 't is gelukt. Een mini-pagina over Boy With a Camera, the story of Jacques-Henri Lartigue by John Cech. Meer weten? Kijk maar op de wiki.

foto: origineel: Jacques-Henri Lartigue,
download: dou_ble_you

Pi wereldberoemd

I rest my case..

Met dank aan I., die mij op het bestaan van dit museum wees.

Sander en ik.

Ik ben op Sander Castagnari. Al een jaar. Sander en ik hebben een wat moeizame relatie. Soms kijk ik weken niet naar Sander om. En dan weer zit 'ie elke avond op m'n schoot. Ik ben gevallen voor z'n stem. Ik probeer hem vaak te laten zingen, maar dat lukt me niet altijd even goed. Desondanks blijf ik het proberen met Sander. Want het is Echte Liefde.

Jet Zoon heeft ook iets met één van de jongens van Castagnari (het zijn bijna allemaal jongens, die van Castagnari). Die van haar zingt niet alleen, die huppelt door de muziek met een aanstekelijke charme en vrolijkheid. Komt door Jet. Kijk maar:

Ding 10 - Delicious, maar zware kost.

Ehm.... ik geloof dat ik het snap, dat met Delicious.
Met hartelijke dank aan de fijne handleiding van Karel Schiepers (lang leve de Belgen!). Ik heb een account aangemaakt (waarom moet dat via Yahoo - alwéér een account erbij!) en op mijn eigenste pagina twee webstekken (ik ga nu, als eerbetoon aan Karel, even op z'n Vlaams verder) compleet met bijbehorende boekenleggers ingevoerd. En daarmee vind ik het wel even welletjes. Ik zit hier namelijk achter mijn privé pc. De weinige sites die ik daarop onder het kopje 'bladwijzers' bewaar, zijn te divers, te privé of te oninteressant om te delen met jullie. Vind ik. Dus.

Plichtsgetrouw als ik ben, heb ik daarna nog zitten goochelen met de tags in Delicious. Zoeken op de tag  'erfgoededucatie' leverde een paar leuke Vlaamse sites (ja, daar zijn ze weer, de Belgen) op die ik nog niet kende. En via de termen 'Storytelling' en 'vertellen' vond ik een link naar de net door mij ingevoerde site op. Waarmee ik proefondervindelijk vaststelde dat de door mijzelf getagde sites dus mooi bovenaan verschijnen en dan die van anderen die dezelfde tag gebruikt hebben. Zo blijkt 'mijn' site door nog 147 anderen getagd te zijn. Heb ik toch maar mooi gelijk even 147 gelijkgestemden achter me! En hé, toen ontdekte ik dat onder de namen van de sites die anderen getagd hebben ook de andere tags staan die zij aan die site gegeven hebben en dat je dus zo weer verder kunt doorklikken naar... hé, en toen werd het toch nog leuk!

De conclusie: ik ben vooralsnog voorzichtig positief. Waarschijnlijk vooral omdat ik na deze eerste kennismaking nog niet onmiddellijk alle mogelijkheden en voordelen doorzie. Verder blijf ik, hoewel ik mezelf als redelijk sociaal beschouw, wat huiverig voor het fenomeen 'common' als het gaat om het Internet. Voel niet zo de behoefte om de anonieme buitenwereld kenbaar te maken wat mijn interesses en bezigheden zijn. Doe dat liever 'face to face' (in goed Vlaams) aan een tafel in een gesprek met echte mensen. Liefst met koffie erbij.

Dus, áls ik Delicious nu al zou gaan gebruiken, dan toch vooral als manier om via een geurspoor van tags nieuwe sites te vinden. Delicious als veredeld Google, zeg maar. Hoewel... misschien dat ik Delicious ook zou kunnen gebruiken om op mijn werk sites te gaan 'sparen'. Ik kom namelijk geregeld interessante sites tegen waarvan ik denk dat ik ze 'ooit' nog wel eens kan gebruiken. Bijvoorbeeld voor mijn nieuwsbrief. Of voor projecten die nu nog in de steigers staan. Al die links bewaar ik nu in een Word-document (ja, lach maar!) in een map met documenten die met het betreffende project te maken hebben. In de onderste la van mijn computer, zeg maar. U weet wel, die la die je ééns in de tien jaar opruimt. En waarin je dan dingen vindt waarvan je denkt "Hé, had ik dat óók nog?". Dan zijn Delicious en haar tags misschien een handiger manier om sites te bewaren. Even alle sites met de tag 'architectuur' samenharken.
Als u nog snapt wat ik bedoel.

Maar thuis houd ik het voorlopig lekker bij mijn beperkte lijstje 'bladwijzers' van Firefox. Daar zit alles in wat ik regelmatig nodig heb. Fijn, mijn eigen ongeorganiseerde en totaal onoverzichtelijke lijstje. Ik ben niet anders gewend. En het werkt. Al jaren.

Voor wie de priester van Google volgt: die is ook te vinden via Delicious....
En trouwens, hoe hef je zo'n Delicious account t.z.t. weer op?

foto: Joe Shlabotnik

Google als orakel (2)

Nou, N. heeft wat losgemaakt met zijn tip. Miunnio heeft al ideeën voor een website waarin vragen en antwoorden van het orakel gekoppeld kunnen worden. Anderen zien nog diepere gaten in de markt.
Zo was ik vandaag met mijn muzikale maatje H. op weg naar een klus in Uithuizen (ja, wij klussen in Uithuizen!). Ik vertelde hem in de auto over de tip van N. dat je Google als orakel kunt gebruiken voor het beantwoorden van al je levensvragen én van de vragen waarvan je niet eens wist dat je ze had. H., blik vastberaden op de tweebaansweg, hoorde het geïnteresseerd aan. Na en aarzelende stilte bekende hij opeens: "Had ik al gezegd dat ik priester van Google ben?".

Dat de man goddelijk speelt, wist ik. Maar priester? Dat was nieuw voor mij.

"En wat doe jij dan zoal, als priester van Google zijnde?"
"Ik leg de antwoorden van het orakel uit", sprak hij plechtig.
"Kost dat?" vroeg ik.
"Als je me je creditcard en pincode geeft, ben ik tevreden..." grijnsde hij.
"Zeg, meneer de priester, dat orakel raadplegen kan iedereen met een computer. Waarom zou ik jou daarvoor nodig hebben?"
"Omdat ik de antwoorden van het orakel voor je kan interpreteren. Dat kan niet iedereen." antwoordde hij met de kalme zelfverzekerdheid van iemand die er jaren op heeft gestudeerd. "Ik doe trouwens ook in dromen", voegde hij er aan toe. "Nog interessante dromen gehad, de laatste tijd?"

Ik weet het niet met H. Maar hij heeft me wel aan het denken gezet. Waarom wordt bijvoorbeeld Google altijd met een hoofdletter geschreven? Zaterdag, tussen onze optredens door, toch maar even aan de priester vragen.

foto: Mr. Mark, flickr

Google als orakel

Nieuwe media hebben de belangstelling van N.

Hij vraagt mij daarom regelmatig hoe het met 'de cursus' gaat. Ik meen op zulke momenten behalve belangstelling ook een lichte jaloezie in zijn stem  te horen (op kosten van de baas lekker experimenteren met Web 2.0, zij wel!). Lijkt zich ook maar niet voor te kunnen stellen dat ik het woord 'computer' vooral associeer met 'werk'. Maar goed, dat kan allemaal verbeelding zijn. 

In ieder geval heeft N. me attent gemaakt op een wel heel fascinerend fenomeen: google als orakel. Typ een vraagwoord als 'waarom' en er verschijnt een heel scala aan prangende levensvragen "Waarom praten vrouwen zoveel?", "Waarom is zeewater zout?", "Waarom regent het altijd als ik buiten ben?". Typ "Wanneer" en de vragen worden nog existentiëler "Wanneer ben ik vruchtbaar?". Geweldig!

Vraag me wel af wat we de Goden van Google moeten offeren voor antwoorden op deze levensvragen. Een kilootje privacy, wellicht?

Ding 9 - en wel drie proefballonnetjes

Die cursus maakt wat los. Zo heb ik afgelopen weekend op Schiermonnikoog met vriendin I. wat zitten filosoferen over moderne media. We waren het er al snel over eens dat het voor ons als beginnend 21e eeuwer moeilijk is om de reikwijdte, de gevolgen en de invloed van moderne media in te kunnen schatten. Neem nou Twitter, proostten we met ons glas rode wijn naar elkaar. Niet alleen Tresoar, maar ook het museum waar I. werkt twitteren. Maar waarom zou je dat willen doen? Wie bereik je ermee? Wij hadden de indruk dat tweets toch vooral als een soort mini-persberichten ingezet worden. Is dat wel zo interessant? Is het niet veel interessanter om op zoek te gaan naar manieren om die nieuwe middelen ook op een originele manier te gebruiken? Ik noemde de twursus - de cursus in maximaal 15 tweets, die ik laatst in de Volkskrant zag staan (de papieren versie, dus hè). Wat een leuke vondst! Waarom doen wij bij Tresoar dat niet? Een twursus genealogie, een twursus handschriftenkunde, een twursus erfgoed.... Ik wil wel schrijven! Wat een leuke, speelse manier om niet alleen informatie over je collectie, maar ook de kennis die je in huis hebt te verspreiden.
I. kwam met een ander inspirerend voorbeeld. De 'ask a conservator day'. Tijdens die dag waren conservatoren van musea overal ter wereld bereikbaar via Twitter. Iedereen die wilde, expert of leek, kon vragen stellen en kreeg antwoord via Twitter. Over het werk van de conservator, over de collectie, over specifieke werken... I.had tot haar spijt gezien dat haar eigen museum weinig vragen kreeg en was daarom, heel sluw, zelf vragen gaan sturen aan de conservator in haar museum. Met behulp van haar Iphone. Want zo bij de tijd is ze dan ook wel weer. Vragen over bijzondere werken in hun collectie, tentoonstellingen die er aan zaten te komen, welk werk de conservator nog op zijn verlanglijstje voor het museum had staan...."Creatief gebruik van Twitter, dame", prees ik haar. Nadat ze zichzelf plichtmatig had afgevraagd hoe ethisch dit was, constateerde ze tevreden dat daarmee 'haar' museum wel mooi in beeld getwitterd was.
Zoiets kan natuurlijk ook best bij Tresoar, dacht ik. Een 'vraag het archief'- dag. Waarop vakgenoten en leken hun vragen kunnen stellen. Een soort digitaal congres en tussen-kunst-en-kitch in één. Doen?
En Flickr. Ja, hé, dat kun je natuurlijk mooi gebruiken om te laten zien wat er achter de schermen van je instelling gebeurt. In het restauratieatelier, in de depots....

I. vroeg mij of ik van plan was om na de cursus verder te gaan met mijn blog. Ik dacht van niet. Ik voelde er meer voor nu toch maar eindelijk eens die website te gaan maken voor mijn werk als verteller. Over opdrachten heb ik niet echt te klagen, maar doe niet echt aan pr. Ben wel benieuwd of een website meer opdrachten oplevert. Een blog zou natuurlijk ook kunnen. Maar ik neig daar niet naar. I. begreep dat. Tot we onszelf, na weer een slok wijn, afvroegen waarom we eigenlijk liever voor een website zouden kiezen dan voor een blog. "Waarom zou ik een blog bij willen houden?" vroeg ik. "Ehm....omdat wie op trefwoord of jouw naam googled dan via twee wegen bij je terecht kan komen?", opperde I. Kansenspreiding, dus. "Of om op een blog interessante informatie en aankondigingen van voorstellingen en projecten te posten, die dan via RSS-feeds bij mensen terecht komen?" vroeg ik me hardop af, met ding 3 en 4 in herinnering. Om er direct aan toe te voegen dat het mij onwaarschijnlijk leek dat mensen mijn blog zo interessant vinden dat ze er een RSS-feed op loslaten. Ze schonk me bemoedigend nog eens bij. "En trouwens", ging ik verder, "is zoiets ook niet weer een typisch gevalletje bekende patronen in nieuwe media gieten zonder juist creatief de nieuwe mogelijkheden ervan te verkennen?" Proost.

Kort en goed: wat betreft web 2.0 heb ik het idee dat ik door het prikkeldraad in een mij onbekende wei sta te grazen. Het gras valt me niks tegen. Maar ik heb nog niet door hoe groot die wei is, wie er nog meer in staan (en of ze gevaarlijk zijn), wat er te halen en te brengen is, of ik er wel gezien wil worden.
Ik weet trouwens ook nog niet precies waar het hek zit.
 
Maar wie weet, wellicht dat het gras me na 23 happen wel zo goed smaakt dat ik dat hek toch maar op ga zoeken....Vraag het me tegen de tijd dat we bij Ding 20 zijn nog maar eens.

Oh ja. Mooie foto hè? Gemaakt op Schier door de achtjarige S, met de I-phone van I. Die foto's kan maken met caleidoscoop-effect. Na mijn strijd van vanmiddag vlekkeloos en binnen enkele minuten van de mail geplukt en geüpload. Dat dan weer wel.

Ding 8 - foto's bewerken en plaatsen.

 Hé, hé, hé kijk, ik kan het!
 
Zie het commentaar in de foto voor het proces dat daar aan vooraf ging. Maar toch... het is gelukt.

Nog even en ik ga het nog leuk vinden, ook.

Omdat het eerder deze middag zo mooi lukte via het tabblad 'HTML-bewerken', dacht ik deze keer dezelfde truc te kunnen toepassen. Nou, mooi niet dus. Blijk ik na zenuwslopende uren (echt!) gewoon via het tabblad 'nieuw bericht' een foto-bestand toe te kunnen voegen. Een kind kan de was doen. Als het eenmaal weet welke knopjes er ingedrukt moeten worden...

 Had ik trouwens al gezegd dat ik een volger heb in Rome.......... (= gepaste stilte)?

schaif stait laif

Met hulp van Miunio (de man die in dode talen doet, maar thuis is in de moderne wereld) de nodige tijd en frustratie, is het me dan nu toch eindelijk gelukt! De Martini praat. Maar nog niet zoals ik het helemaal wil. Want hij verschijnt, zoals je ziet, héél verlegen piepklein in beeld. Een soort fluisterende Martini, zeg maar.
En zien jullie dat je zelf kunt knutselen met deze foto in mijn blog? Je kunt inzoomen, vooruitspoelen, de kwaliteit veranderen.... Mogelijk zelfs zover doorspoelen dat er iets anders in beeld komt? (NEE! AFBLIJVEN!). Dat wil ik dus niet.
Vandaar mijn publiekelijke noodkreet: weet iemand hoe ik deze foto kan 'fixeren'? Of kan dat niet als je met bubblr werkt?

En oh ja, voor wie 't nog niet doorheeft: ik beun stiekem bij als stagiaire van Rob en verzin allerlei sub-opdrachten voor jullie. Dus.

Proefballonnetje 1 - genealogen koppelen aan studenten communicatie

Oh, ja, die had ik ook nog beloofd: proefballonnetjes.
Hier is er één.
Eerst het touwtje.... Een Groninger familie heeft me gevraagd een boek te schrijven over het leven van hun grootvader. Ze hebben een schat aan informatie. De man heeft een avontuurlijk, woest leven geleid waarin hij niet zelden de grenzen van het toelaatbare opzocht. Het zou een prachtig verhaal kunnen worden.
Nu het ballonnetje.... Bij Tresoar zitten heel veel genealogen op zaal trouw de draden van hun familiegeschiedenis te ontrafelen. Veel van hen verzamelen vooral. Daarbij komen ze vast prachtige verhalen over bijzondere gebeurtenissen of mensenlevens tegen. In de bezoekerskantine worden regelmatig spannende vondsten en verhalen uitgewisseld. Zouden sommige van die genealogen het niet jammer vinden dat hun verhalen niet meer blijven dan gegevens in een map? Zouden ze niet willen dat die verhalen verteld worden?
Maar.... Buiten de muren van Tresoar lopen studenten communicatie en journalistiek rond. Zou het niet mooi zijn om die aan elkaar te koppelen? Zouden er binnen die opleidingen geen opdrachten of stages zijn waarin studenten journalistieke teksten moeten schrijven? Die dan bijvoorbeeld op een pagina op de site van Tresoar kunnen komen? Of op papier, in een klein boekje?
Wie wil hier over meedenken?

foto: Library of Congress

ding 7 - Pratende Martinitoren

Als 'huiswerkopdracht' kreeg ik vorige week het verkennen van Mashups met Flickr. Al grazend vond ik 'bubblr'. Daarmee kun je foto's voorzien van tekstballonnetjes. Doodsimpel. Zelf een foto zoeken via een tag, (er wordt alleen gezocht in creative commons,  dus da's een zorg minder), via een al even simpel menuutje een tekstballonnetje invoegen en voilà.
"Leuk", dacht ik, "ga ik die scheve Martini weer opzoeken en alsnog een tekstballonnetje toevoegen. Met een klassieke uitspraak van mijn (andere) oma."
Ja, mooi niet dus. Verbeten als ik ben, zit ik nou al een hele (echt héule) tijd te proberen die foto met ballonnetje er in te plakken. Mooi dat het niet lukt. Iemand tips?
Voor degene die niet kan wachten tot ik het voor elkaar heb (áls ik het voor elkaar krijg....), hierbij alvast de link naar de pratende Martini. Drie weken geleden was ik er al trots op dat ik op z'n minst dát kon. Maar nu denk ik: "En tóch moet dat kunnen, met die foto". Kijk. Dat zegt toch iets. Als je eenmaal zo'n medium ontdekt, wil je steeds meer kunnen...

Die van Groningen is hoger, maar die van Leeuwarden schever.

 

Gisteren met vriendin en drie kinderen naar Leeuwarden geweest. Hartelijk ontvangen door Binne Reitsma van Tresoar, die ons (hij kón het niet laten!) heel wat hele mooie dingen heeft laten zien. De kinderen waren vooral onder de indruk van het perkament waarop de haren van de koeien nog te zien waren...
Vriendin was vooral gefascineerd door de Oldenhove, de Leeuwarder toren van Pisa. Gezien vanuit de rechthoekige omlijsting van een kantoorraam van Tresoar valt ook veel meer op hoe scheef de toren staat!
Binne wist te vertellen dat de Oldehove gebouwd is in een poging een nóg hogere toren te bouwen als die in Groningen. Als Groninger kon ik het natuurlijk niet laten om besmuikt te lachen om het feit dat dát dus grondig mislukt is.
Als troost voor alle Ljouwerders: die van Groningen staat ook scheef. Weliswaar niet zo scheef als op deze foto, maar toch....
In eerste instantie valt het niet echt op. Ik had er een oude Engelse bouwkundige voor nodig die me er fijntjes op wees. Terwijl ik toen toch al zo'n jaartje of tien dagelijks onder die toren door fietste. Maar nu zie ik het ook: de Ole Grieze stait schaif!
Conclusie: de Martini is hoger dan de Oldenhove, maar de Oldenhove schever dan de Martini. Typisch gevalletje win-win, lijkt me.


Foto: Buxx

Simone blogt ook

Gisteren nog heel hard tegen iemand geroepen dat ik niet zie waarom ik het persoonlijk leven van iemand via zijn blog zou willen volgen. Stuit ik vandaag op het blog van Simone de Jong. Simone viert vol overgave de schoonheid van het alledaagse . Een feestje dat ik graag meevier. Dus. Ik ben om. Ik volg Simone. Huiswerk ook gelijk klaar.

Oh, Simone spaart trouwens óók per ongeluk gehoorde zinnen. Sterker nog, zij maakt er werk van. Als ik de pest in heb, zoek ik die pagina wel eens op. Ga ik ze alle 52 lezen. En dan moet het wel héél gek gaan wil ik niet minstens één keer hardop in de lach schieten.

Ding 4 en 5

Zou ik met al mijn verrassingen en proefballonnetjes bijna vergeten dat er ook nog huiswerk gemaakt moet worden. Het viel niet mee met ding 4 en 5. Veel informatie om te verwerken en daarna nog zelf de digitale werkplaats in. Het vinden van RSS-feeds ging nog wel. Maar het beheren ervan.... Man! Nadat de balk bovenin het scherm volliep en ik dacht "dat moet toch handiger kunnen", toch maar alle abonnementen ondergebracht in Google Reader. En toen mappen gemaakt. En vervolgens weer vergeten hoe ik dat nou net gedaan had. En er dan niet meer achter kunnen komen. Grrr.... Vervolgens geprobeerd coach Hans en zijn schaapjes in één bundel in de Reader te krijgen en toen dat niet lukte ze maar weer teruggejaagd in de hun hok op de menubalk. Bleken ze ook opeens me z'n allen in de Reader te zitten. Lekker op een kluitje. Deus ex machina? Toeval? Per ongeluk toch iets goed gedaan?
Niet alle sites waarin ik geïnteresseerd ben doen aan RSS-feeds. Die moet ik dus maar gewoon 'handmatig' blijven afgrazen op nieuws. Al met al word ik niet echt opgewekt bij de gedachte dat ik, behalve mijn mail nu ook nog de Reader open moet gaan zetten om feeds bij te houden én de sites zonder RSS-feeds gewoon bij moet blijven houden.
Eén keer per dag post. In enveloppen. Op een stapel op de linkerbovenhoek van je bureau. Dat waren nog eens mooie tijden...

Proefballonnetjes

Deze week wat zitten nadenken over wat ik nou moet met een blog. Zomaar een beetje berichten de digitale snelweg op jagen, vind ik namelijk niet zo interessant. Met het oog op het doel van deze '23 dingen' en het feit dat dit blog vooral door collegae gelezen wordt, heb ik daarom deze week bedacht dat ik mijn blog mooi kan gebruiken om te experimenteren. Daarvoor ga ik proefballonnetjes gebruiken. Kleine ideeën en flarden van plannetjes. Ik heb ze vaak.  Soms worden ze gevolgd door de gedachte 'zou zoiets nou niks voor Tresoar zijn?'. Precies díe proefballonnetjes ga ik hier oplaten. En dan kijken hoe snel, hoe en door wie erop gereageerd wordt.
Wees gerust, de beloofde verrassingen blijven ook gewoon komen. En wat betreft de proefballonnetjes zou ik zeggen: verras me terug!

Pi Verhaar blogt!

Nu ik dan toch in de digitale speeltuin geparkeerd ben, ga ik me vermaken ook! Maar niet in m'n eentje. Daarom schrijf ik dit blog speciaal voor de andere 23-dingen-mensen. Van die types die, net als ik, houden van de geur van papier en het liefst nog met een vulpen schrijven. Speciaal voor jullie zal ik korte berichten over verhalen, boeken, muziek en geschiedenis posten. Klinkt saai? Zet je maar schrap voor wat verrassingen!
Hier is de eerste: Mondo Leone. De meester van de verbazing en het kleine verhaal. Bekijk en beluister 'Hendrix-Huisje' en geheid dat je de volgende keer in de trein van Utrecht naar Den Bosch de linkerkant van de coupé kiest (als je vooruit rijdt, dus).
Ik heb de man een aantal keren live gezien. Vrolijk, speels en ontroerend.   Op 12 januari 2011 in de Harmonie in Leeuwarden. Boek maar vast. Want na een avondje Mondo Leone is de wereld opeens een stukje mooier.