Ding 9 - en wel drie proefballonnetjes

Die cursus maakt wat los. Zo heb ik afgelopen weekend op Schiermonnikoog met vriendin I. wat zitten filosoferen over moderne media. We waren het er al snel over eens dat het voor ons als beginnend 21e eeuwer moeilijk is om de reikwijdte, de gevolgen en de invloed van moderne media in te kunnen schatten. Neem nou Twitter, proostten we met ons glas rode wijn naar elkaar. Niet alleen Tresoar, maar ook het museum waar I. werkt twitteren. Maar waarom zou je dat willen doen? Wie bereik je ermee? Wij hadden de indruk dat tweets toch vooral als een soort mini-persberichten ingezet worden. Is dat wel zo interessant? Is het niet veel interessanter om op zoek te gaan naar manieren om die nieuwe middelen ook op een originele manier te gebruiken? Ik noemde de twursus - de cursus in maximaal 15 tweets, die ik laatst in de Volkskrant zag staan (de papieren versie, dus hè). Wat een leuke vondst! Waarom doen wij bij Tresoar dat niet? Een twursus genealogie, een twursus handschriftenkunde, een twursus erfgoed.... Ik wil wel schrijven! Wat een leuke, speelse manier om niet alleen informatie over je collectie, maar ook de kennis die je in huis hebt te verspreiden.
I. kwam met een ander inspirerend voorbeeld. De 'ask a conservator day'. Tijdens die dag waren conservatoren van musea overal ter wereld bereikbaar via Twitter. Iedereen die wilde, expert of leek, kon vragen stellen en kreeg antwoord via Twitter. Over het werk van de conservator, over de collectie, over specifieke werken... I.had tot haar spijt gezien dat haar eigen museum weinig vragen kreeg en was daarom, heel sluw, zelf vragen gaan sturen aan de conservator in haar museum. Met behulp van haar Iphone. Want zo bij de tijd is ze dan ook wel weer. Vragen over bijzondere werken in hun collectie, tentoonstellingen die er aan zaten te komen, welk werk de conservator nog op zijn verlanglijstje voor het museum had staan...."Creatief gebruik van Twitter, dame", prees ik haar. Nadat ze zichzelf plichtmatig had afgevraagd hoe ethisch dit was, constateerde ze tevreden dat daarmee 'haar' museum wel mooi in beeld getwitterd was.
Zoiets kan natuurlijk ook best bij Tresoar, dacht ik. Een 'vraag het archief'- dag. Waarop vakgenoten en leken hun vragen kunnen stellen. Een soort digitaal congres en tussen-kunst-en-kitch in één. Doen?
En Flickr. Ja, hé, dat kun je natuurlijk mooi gebruiken om te laten zien wat er achter de schermen van je instelling gebeurt. In het restauratieatelier, in de depots....

I. vroeg mij of ik van plan was om na de cursus verder te gaan met mijn blog. Ik dacht van niet. Ik voelde er meer voor nu toch maar eindelijk eens die website te gaan maken voor mijn werk als verteller. Over opdrachten heb ik niet echt te klagen, maar doe niet echt aan pr. Ben wel benieuwd of een website meer opdrachten oplevert. Een blog zou natuurlijk ook kunnen. Maar ik neig daar niet naar. I. begreep dat. Tot we onszelf, na weer een slok wijn, afvroegen waarom we eigenlijk liever voor een website zouden kiezen dan voor een blog. "Waarom zou ik een blog bij willen houden?" vroeg ik. "Ehm....omdat wie op trefwoord of jouw naam googled dan via twee wegen bij je terecht kan komen?", opperde I. Kansenspreiding, dus. "Of om op een blog interessante informatie en aankondigingen van voorstellingen en projecten te posten, die dan via RSS-feeds bij mensen terecht komen?" vroeg ik me hardop af, met ding 3 en 4 in herinnering. Om er direct aan toe te voegen dat het mij onwaarschijnlijk leek dat mensen mijn blog zo interessant vinden dat ze er een RSS-feed op loslaten. Ze schonk me bemoedigend nog eens bij. "En trouwens", ging ik verder, "is zoiets ook niet weer een typisch gevalletje bekende patronen in nieuwe media gieten zonder juist creatief de nieuwe mogelijkheden ervan te verkennen?" Proost.

Kort en goed: wat betreft web 2.0 heb ik het idee dat ik door het prikkeldraad in een mij onbekende wei sta te grazen. Het gras valt me niks tegen. Maar ik heb nog niet door hoe groot die wei is, wie er nog meer in staan (en of ze gevaarlijk zijn), wat er te halen en te brengen is, of ik er wel gezien wil worden.
Ik weet trouwens ook nog niet precies waar het hek zit.
 
Maar wie weet, wellicht dat het gras me na 23 happen wel zo goed smaakt dat ik dat hek toch maar op ga zoeken....Vraag het me tegen de tijd dat we bij Ding 20 zijn nog maar eens.

Oh ja. Mooie foto hè? Gemaakt op Schier door de achtjarige S, met de I-phone van I. Die foto's kan maken met caleidoscoop-effect. Na mijn strijd van vanmiddag vlekkeloos en binnen enkele minuten van de mail geplukt en geüpload. Dat dan weer wel.