Sander en ik.

Ik ben op Sander Castagnari. Al een jaar. Sander en ik hebben een wat moeizame relatie. Soms kijk ik weken niet naar Sander om. En dan weer zit 'ie elke avond op m'n schoot. Ik ben gevallen voor z'n stem. Ik probeer hem vaak te laten zingen, maar dat lukt me niet altijd even goed. Desondanks blijf ik het proberen met Sander. Want het is Echte Liefde.

Jet Zoon heeft ook iets met één van de jongens van Castagnari (het zijn bijna allemaal jongens, die van Castagnari). Die van haar zingt niet alleen, die huppelt door de muziek met een aanstekelijke charme en vrolijkheid. Komt door Jet. Kijk maar:

Ding 10 - Delicious, maar zware kost.

Ehm.... ik geloof dat ik het snap, dat met Delicious.
Met hartelijke dank aan de fijne handleiding van Karel Schiepers (lang leve de Belgen!). Ik heb een account aangemaakt (waarom moet dat via Yahoo - alwéér een account erbij!) en op mijn eigenste pagina twee webstekken (ik ga nu, als eerbetoon aan Karel, even op z'n Vlaams verder) compleet met bijbehorende boekenleggers ingevoerd. En daarmee vind ik het wel even welletjes. Ik zit hier namelijk achter mijn privé pc. De weinige sites die ik daarop onder het kopje 'bladwijzers' bewaar, zijn te divers, te privé of te oninteressant om te delen met jullie. Vind ik. Dus.

Plichtsgetrouw als ik ben, heb ik daarna nog zitten goochelen met de tags in Delicious. Zoeken op de tag  'erfgoededucatie' leverde een paar leuke Vlaamse sites (ja, daar zijn ze weer, de Belgen) op die ik nog niet kende. En via de termen 'Storytelling' en 'vertellen' vond ik een link naar de net door mij ingevoerde site op. Waarmee ik proefondervindelijk vaststelde dat de door mijzelf getagde sites dus mooi bovenaan verschijnen en dan die van anderen die dezelfde tag gebruikt hebben. Zo blijkt 'mijn' site door nog 147 anderen getagd te zijn. Heb ik toch maar mooi gelijk even 147 gelijkgestemden achter me! En hé, toen ontdekte ik dat onder de namen van de sites die anderen getagd hebben ook de andere tags staan die zij aan die site gegeven hebben en dat je dus zo weer verder kunt doorklikken naar... hé, en toen werd het toch nog leuk!

De conclusie: ik ben vooralsnog voorzichtig positief. Waarschijnlijk vooral omdat ik na deze eerste kennismaking nog niet onmiddellijk alle mogelijkheden en voordelen doorzie. Verder blijf ik, hoewel ik mezelf als redelijk sociaal beschouw, wat huiverig voor het fenomeen 'common' als het gaat om het Internet. Voel niet zo de behoefte om de anonieme buitenwereld kenbaar te maken wat mijn interesses en bezigheden zijn. Doe dat liever 'face to face' (in goed Vlaams) aan een tafel in een gesprek met echte mensen. Liefst met koffie erbij.

Dus, áls ik Delicious nu al zou gaan gebruiken, dan toch vooral als manier om via een geurspoor van tags nieuwe sites te vinden. Delicious als veredeld Google, zeg maar. Hoewel... misschien dat ik Delicious ook zou kunnen gebruiken om op mijn werk sites te gaan 'sparen'. Ik kom namelijk geregeld interessante sites tegen waarvan ik denk dat ik ze 'ooit' nog wel eens kan gebruiken. Bijvoorbeeld voor mijn nieuwsbrief. Of voor projecten die nu nog in de steigers staan. Al die links bewaar ik nu in een Word-document (ja, lach maar!) in een map met documenten die met het betreffende project te maken hebben. In de onderste la van mijn computer, zeg maar. U weet wel, die la die je ééns in de tien jaar opruimt. En waarin je dan dingen vindt waarvan je denkt "Hé, had ik dat óók nog?". Dan zijn Delicious en haar tags misschien een handiger manier om sites te bewaren. Even alle sites met de tag 'architectuur' samenharken.
Als u nog snapt wat ik bedoel.

Maar thuis houd ik het voorlopig lekker bij mijn beperkte lijstje 'bladwijzers' van Firefox. Daar zit alles in wat ik regelmatig nodig heb. Fijn, mijn eigen ongeorganiseerde en totaal onoverzichtelijke lijstje. Ik ben niet anders gewend. En het werkt. Al jaren.

Voor wie de priester van Google volgt: die is ook te vinden via Delicious....
En trouwens, hoe hef je zo'n Delicious account t.z.t. weer op?

foto: Joe Shlabotnik

Google als orakel (2)

Nou, N. heeft wat losgemaakt met zijn tip. Miunnio heeft al ideeën voor een website waarin vragen en antwoorden van het orakel gekoppeld kunnen worden. Anderen zien nog diepere gaten in de markt.
Zo was ik vandaag met mijn muzikale maatje H. op weg naar een klus in Uithuizen (ja, wij klussen in Uithuizen!). Ik vertelde hem in de auto over de tip van N. dat je Google als orakel kunt gebruiken voor het beantwoorden van al je levensvragen én van de vragen waarvan je niet eens wist dat je ze had. H., blik vastberaden op de tweebaansweg, hoorde het geïnteresseerd aan. Na en aarzelende stilte bekende hij opeens: "Had ik al gezegd dat ik priester van Google ben?".

Dat de man goddelijk speelt, wist ik. Maar priester? Dat was nieuw voor mij.

"En wat doe jij dan zoal, als priester van Google zijnde?"
"Ik leg de antwoorden van het orakel uit", sprak hij plechtig.
"Kost dat?" vroeg ik.
"Als je me je creditcard en pincode geeft, ben ik tevreden..." grijnsde hij.
"Zeg, meneer de priester, dat orakel raadplegen kan iedereen met een computer. Waarom zou ik jou daarvoor nodig hebben?"
"Omdat ik de antwoorden van het orakel voor je kan interpreteren. Dat kan niet iedereen." antwoordde hij met de kalme zelfverzekerdheid van iemand die er jaren op heeft gestudeerd. "Ik doe trouwens ook in dromen", voegde hij er aan toe. "Nog interessante dromen gehad, de laatste tijd?"

Ik weet het niet met H. Maar hij heeft me wel aan het denken gezet. Waarom wordt bijvoorbeeld Google altijd met een hoofdletter geschreven? Zaterdag, tussen onze optredens door, toch maar even aan de priester vragen.

foto: Mr. Mark, flickr

Google als orakel

Nieuwe media hebben de belangstelling van N.

Hij vraagt mij daarom regelmatig hoe het met 'de cursus' gaat. Ik meen op zulke momenten behalve belangstelling ook een lichte jaloezie in zijn stem  te horen (op kosten van de baas lekker experimenteren met Web 2.0, zij wel!). Lijkt zich ook maar niet voor te kunnen stellen dat ik het woord 'computer' vooral associeer met 'werk'. Maar goed, dat kan allemaal verbeelding zijn. 

In ieder geval heeft N. me attent gemaakt op een wel heel fascinerend fenomeen: google als orakel. Typ een vraagwoord als 'waarom' en er verschijnt een heel scala aan prangende levensvragen "Waarom praten vrouwen zoveel?", "Waarom is zeewater zout?", "Waarom regent het altijd als ik buiten ben?". Typ "Wanneer" en de vragen worden nog existentiëler "Wanneer ben ik vruchtbaar?". Geweldig!

Vraag me wel af wat we de Goden van Google moeten offeren voor antwoorden op deze levensvragen. Een kilootje privacy, wellicht?

Ding 9 - en wel drie proefballonnetjes

Die cursus maakt wat los. Zo heb ik afgelopen weekend op Schiermonnikoog met vriendin I. wat zitten filosoferen over moderne media. We waren het er al snel over eens dat het voor ons als beginnend 21e eeuwer moeilijk is om de reikwijdte, de gevolgen en de invloed van moderne media in te kunnen schatten. Neem nou Twitter, proostten we met ons glas rode wijn naar elkaar. Niet alleen Tresoar, maar ook het museum waar I. werkt twitteren. Maar waarom zou je dat willen doen? Wie bereik je ermee? Wij hadden de indruk dat tweets toch vooral als een soort mini-persberichten ingezet worden. Is dat wel zo interessant? Is het niet veel interessanter om op zoek te gaan naar manieren om die nieuwe middelen ook op een originele manier te gebruiken? Ik noemde de twursus - de cursus in maximaal 15 tweets, die ik laatst in de Volkskrant zag staan (de papieren versie, dus hè). Wat een leuke vondst! Waarom doen wij bij Tresoar dat niet? Een twursus genealogie, een twursus handschriftenkunde, een twursus erfgoed.... Ik wil wel schrijven! Wat een leuke, speelse manier om niet alleen informatie over je collectie, maar ook de kennis die je in huis hebt te verspreiden.
I. kwam met een ander inspirerend voorbeeld. De 'ask a conservator day'. Tijdens die dag waren conservatoren van musea overal ter wereld bereikbaar via Twitter. Iedereen die wilde, expert of leek, kon vragen stellen en kreeg antwoord via Twitter. Over het werk van de conservator, over de collectie, over specifieke werken... I.had tot haar spijt gezien dat haar eigen museum weinig vragen kreeg en was daarom, heel sluw, zelf vragen gaan sturen aan de conservator in haar museum. Met behulp van haar Iphone. Want zo bij de tijd is ze dan ook wel weer. Vragen over bijzondere werken in hun collectie, tentoonstellingen die er aan zaten te komen, welk werk de conservator nog op zijn verlanglijstje voor het museum had staan...."Creatief gebruik van Twitter, dame", prees ik haar. Nadat ze zichzelf plichtmatig had afgevraagd hoe ethisch dit was, constateerde ze tevreden dat daarmee 'haar' museum wel mooi in beeld getwitterd was.
Zoiets kan natuurlijk ook best bij Tresoar, dacht ik. Een 'vraag het archief'- dag. Waarop vakgenoten en leken hun vragen kunnen stellen. Een soort digitaal congres en tussen-kunst-en-kitch in één. Doen?
En Flickr. Ja, hé, dat kun je natuurlijk mooi gebruiken om te laten zien wat er achter de schermen van je instelling gebeurt. In het restauratieatelier, in de depots....

I. vroeg mij of ik van plan was om na de cursus verder te gaan met mijn blog. Ik dacht van niet. Ik voelde er meer voor nu toch maar eindelijk eens die website te gaan maken voor mijn werk als verteller. Over opdrachten heb ik niet echt te klagen, maar doe niet echt aan pr. Ben wel benieuwd of een website meer opdrachten oplevert. Een blog zou natuurlijk ook kunnen. Maar ik neig daar niet naar. I. begreep dat. Tot we onszelf, na weer een slok wijn, afvroegen waarom we eigenlijk liever voor een website zouden kiezen dan voor een blog. "Waarom zou ik een blog bij willen houden?" vroeg ik. "Ehm....omdat wie op trefwoord of jouw naam googled dan via twee wegen bij je terecht kan komen?", opperde I. Kansenspreiding, dus. "Of om op een blog interessante informatie en aankondigingen van voorstellingen en projecten te posten, die dan via RSS-feeds bij mensen terecht komen?" vroeg ik me hardop af, met ding 3 en 4 in herinnering. Om er direct aan toe te voegen dat het mij onwaarschijnlijk leek dat mensen mijn blog zo interessant vinden dat ze er een RSS-feed op loslaten. Ze schonk me bemoedigend nog eens bij. "En trouwens", ging ik verder, "is zoiets ook niet weer een typisch gevalletje bekende patronen in nieuwe media gieten zonder juist creatief de nieuwe mogelijkheden ervan te verkennen?" Proost.

Kort en goed: wat betreft web 2.0 heb ik het idee dat ik door het prikkeldraad in een mij onbekende wei sta te grazen. Het gras valt me niks tegen. Maar ik heb nog niet door hoe groot die wei is, wie er nog meer in staan (en of ze gevaarlijk zijn), wat er te halen en te brengen is, of ik er wel gezien wil worden.
Ik weet trouwens ook nog niet precies waar het hek zit.
 
Maar wie weet, wellicht dat het gras me na 23 happen wel zo goed smaakt dat ik dat hek toch maar op ga zoeken....Vraag het me tegen de tijd dat we bij Ding 20 zijn nog maar eens.

Oh ja. Mooie foto hè? Gemaakt op Schier door de achtjarige S, met de I-phone van I. Die foto's kan maken met caleidoscoop-effect. Na mijn strijd van vanmiddag vlekkeloos en binnen enkele minuten van de mail geplukt en geüpload. Dat dan weer wel.

Ding 8 - foto's bewerken en plaatsen.

 Hé, hé, hé kijk, ik kan het!
 
Zie het commentaar in de foto voor het proces dat daar aan vooraf ging. Maar toch... het is gelukt.

Nog even en ik ga het nog leuk vinden, ook.

Omdat het eerder deze middag zo mooi lukte via het tabblad 'HTML-bewerken', dacht ik deze keer dezelfde truc te kunnen toepassen. Nou, mooi niet dus. Blijk ik na zenuwslopende uren (echt!) gewoon via het tabblad 'nieuw bericht' een foto-bestand toe te kunnen voegen. Een kind kan de was doen. Als het eenmaal weet welke knopjes er ingedrukt moeten worden...

 Had ik trouwens al gezegd dat ik een volger heb in Rome.......... (= gepaste stilte)?

schaif stait laif

Met hulp van Miunio (de man die in dode talen doet, maar thuis is in de moderne wereld) de nodige tijd en frustratie, is het me dan nu toch eindelijk gelukt! De Martini praat. Maar nog niet zoals ik het helemaal wil. Want hij verschijnt, zoals je ziet, héél verlegen piepklein in beeld. Een soort fluisterende Martini, zeg maar.
En zien jullie dat je zelf kunt knutselen met deze foto in mijn blog? Je kunt inzoomen, vooruitspoelen, de kwaliteit veranderen.... Mogelijk zelfs zover doorspoelen dat er iets anders in beeld komt? (NEE! AFBLIJVEN!). Dat wil ik dus niet.
Vandaar mijn publiekelijke noodkreet: weet iemand hoe ik deze foto kan 'fixeren'? Of kan dat niet als je met bubblr werkt?

En oh ja, voor wie 't nog niet doorheeft: ik beun stiekem bij als stagiaire van Rob en verzin allerlei sub-opdrachten voor jullie. Dus.

Proefballonnetje 1 - genealogen koppelen aan studenten communicatie

Oh, ja, die had ik ook nog beloofd: proefballonnetjes.
Hier is er één.
Eerst het touwtje.... Een Groninger familie heeft me gevraagd een boek te schrijven over het leven van hun grootvader. Ze hebben een schat aan informatie. De man heeft een avontuurlijk, woest leven geleid waarin hij niet zelden de grenzen van het toelaatbare opzocht. Het zou een prachtig verhaal kunnen worden.
Nu het ballonnetje.... Bij Tresoar zitten heel veel genealogen op zaal trouw de draden van hun familiegeschiedenis te ontrafelen. Veel van hen verzamelen vooral. Daarbij komen ze vast prachtige verhalen over bijzondere gebeurtenissen of mensenlevens tegen. In de bezoekerskantine worden regelmatig spannende vondsten en verhalen uitgewisseld. Zouden sommige van die genealogen het niet jammer vinden dat hun verhalen niet meer blijven dan gegevens in een map? Zouden ze niet willen dat die verhalen verteld worden?
Maar.... Buiten de muren van Tresoar lopen studenten communicatie en journalistiek rond. Zou het niet mooi zijn om die aan elkaar te koppelen? Zouden er binnen die opleidingen geen opdrachten of stages zijn waarin studenten journalistieke teksten moeten schrijven? Die dan bijvoorbeeld op een pagina op de site van Tresoar kunnen komen? Of op papier, in een klein boekje?
Wie wil hier over meedenken?

foto: Library of Congress

ding 7 - Pratende Martinitoren

Als 'huiswerkopdracht' kreeg ik vorige week het verkennen van Mashups met Flickr. Al grazend vond ik 'bubblr'. Daarmee kun je foto's voorzien van tekstballonnetjes. Doodsimpel. Zelf een foto zoeken via een tag, (er wordt alleen gezocht in creative commons,  dus da's een zorg minder), via een al even simpel menuutje een tekstballonnetje invoegen en voilà.
"Leuk", dacht ik, "ga ik die scheve Martini weer opzoeken en alsnog een tekstballonnetje toevoegen. Met een klassieke uitspraak van mijn (andere) oma."
Ja, mooi niet dus. Verbeten als ik ben, zit ik nou al een hele (echt héule) tijd te proberen die foto met ballonnetje er in te plakken. Mooi dat het niet lukt. Iemand tips?
Voor degene die niet kan wachten tot ik het voor elkaar heb (áls ik het voor elkaar krijg....), hierbij alvast de link naar de pratende Martini. Drie weken geleden was ik er al trots op dat ik op z'n minst dát kon. Maar nu denk ik: "En tóch moet dat kunnen, met die foto". Kijk. Dat zegt toch iets. Als je eenmaal zo'n medium ontdekt, wil je steeds meer kunnen...