Op de kast in de woonkamer staat een blik dat nog uit het huis van opa komt. Op de bovenkant en op de zijkanten ervan staan plaatjes van schilderijen van Hollandse meesters: Rembrandt, Gerard Dou, Pieter de Hooch en Frans Hals. Op de onderkant staan een koffieboontje, een blaadje en drie woorden: "Smith's", "Goudboon" en "Goudblad". Daaruit leid ik af dat het blik oorspronkelijk bedoeld is om koffie of thee in te bewaren. Bij voorkeur die van de firma Smith's.
Wij gebruiken Het Blik voor rommeltjes. Rommeltjes zijn handige dingetjes die je ooit nog gaat gebruiken. En die je binnenkort even opbergt op de plek waar ze thuishoren. Maar daar heb je het nu even te druk voor. Dus verdwijnen ze voorlopig in Het Blik. U kent dat wel. Want u heeft vast ook een Blik.
Als je lang genoeg wacht met opruimen, wordt zo'n blik uiteindelijk een schatkist. Een schatkist vol dingetjes die verdwaald zijn in het schimmige niemandsland tussen 'bewaren' en 'opruimen'.
Vanavond zocht ik een dingetje. Om precies te zijn: ik zocht een kokertje voor een kattenbandje waar je een briefje met de naam en het adres van je kat in kan stoppen. Voor als je kat zoek raakt. Onze kat is nog nooit zoek geraakt. Zijn kokertjes daarentegen wel. Eergisteren was het weer zover. Kater B. kwam thuis zonder halsbandje. Hij verliest ze zó opvallend vaak dat we hem ervan verdenken dat hij een lucratieve handel drijft in halsbanden en kokertjes. Maar dat terzijde. Ik heb vanmiddag een nieuw bandje gekocht, maar geen kokertje. Want ergens in Het Blik moet nog zo'n kokertje zitten. Ooit verloren door B. en gevonden door een oplettend buurmeisje dat zo vriendelijk was het bij ons thuis te bezorgen.
Vol verwachting opende ik vanavond dus Het Blik. Daarin vond ik, na enig graafwerk, alleen de bovenkant van zo'n kokertje. En opeens herinnerde ik me dat ik de onderkant van datzelfde kokertje al eens hergebruikt heb. Die keer dat kater K. thuis kwam met een half kokertje. Ik mikte het halve kokertje terug in Het Blik. Komt vast nog wel een keer van pas.
S. vindt Het Blik interessant. Als ik op zoek ben naar handige dingetjes is ze er altijd als de kippen bij om te helpen zoeken. "Wat zoek je?" vroeg ze vanavond, terwijl ze reikhalzend in Het Blik keek.
"Kokertje", mompelde ik, terwijl ik met mijn wijsvinger rondwroette tussen alle handige dingetjes.
"Wat is dat?", wees S.
"Plakkertjes opblaasbare dingen", mompelde.
"Handig", meende S. "Veel knopen heb je trouwens".
Het Blik bleek inderdaad een knopenfokkerij te herbergen. De knopen triggerden onmiddelijk S. fenomenale geheugen voor triviale zaken: "Hé, die is nog van een jas die ik al lang niet meer heb. Aaaah, een hartjesknoop. Schattig. Oh, deze ken ik nog. Die was van die ene broek." Eén voor één haalde ze de knopen uit Het Blik. Op het moment dat ze haar aandacht verlegde naar de zwerm paperclips die door Het Blik rammelde, griste ik de knopen bij elkaar om ze af te voeren naar een ander zwart gat vol handige dingen: de naaidoos.
We kregen de smaak te pakken en samen groeven we verder. Er bleken een heleboel herkenbare dingen in Het Blik te zitten. Dingen die herinneringen opriepen ("Hé, dat is de oude sleutel van het huis van opa en oma"). Dingen die hun nut en doel al lang overleefd hebben ("Een puzzelstukje? Van die clownspuzzel? Die hébben we toch niet eens meer?") en dingen waarvan we niet meer precies weten hoe ze ook alweer in elkaar passen ("Jaaaa..., die kogeltjes zaten ergens in die zwarte dingetjes en die zaten dan weer ergens aan de zijkant van de la van de houten kast"). Al kijkend gingen we sorteren ("Hier, alwéér een schroef") en ordenen. En zo ontstond er al zoekend, sorterend en spelend een overzichtelijke verzameling handige dingetjes op onze vloer. "We lijken Ursus wel", zei ik nadat ik onze verzameling fotografisch gedocumenteerd had.
"Ursus?" vroeg S. fronsend.
"Die man die alles op rijtjes legt", antwoordde ik.
De Zwitserse performance-kunstenaar Ursus Wehrli heeft opruimen tot kunst verheven. Zijn bekendste boek heet Die Kunst auf zu Räumen (The art of tidying up). Daarin vind je onder andere deze foto's van een zandbak.
Leuker nog vind ik zijn boek 'Kunst Aufräumen'. Daarin staat op de ene bladzijde een afbeelding van een schilderij. En op de andere de opgeruimde versie ervan. Zo ruimt Ursus o.a. de geschilderde kamer van Vincent van Gogh op. Als je dat zelf ook eens wilt proberen: het kan. Op de website van Wehrli. Probeer maar: je kunt de boel op orde brengen door de meubeltjes van Van Gogh te verslepen. De snelste manier is om alles onder het bed te proppen. Een methode die S. in het echt ook graag toepast.
Op website van Wehrli staan korte filmpjes waarin te zien is waarom en vooral hoe de kunstenaar opruimt. Zo is er een filmpje waarin Ursus, gestoken in driedeling pak, door een megafoon in Schweizerdeutsch aanwijzingen geeft en al doende een parkeerplaats 'opruimt' tot een fijn geordende verzameling auto's. Gesorteerd op kleur. En per kleur ook nog eens op grootte. Heerlijk. Maar wat een werk. S. en ik kunnen het sneller. Om precies te zijn: 's avonds na het eten. Kwartiertje werk. Maar wij zijn dan ook geen kunstenaars. Wij zijn structopaten.
Morgen doen we trouwens de keukenla. Kijken of daar nog toevallig zo'n onderkantje van zo'n kattenkokertje ligt.
afbeeldingen:
- blik Smith's - foto auteur
- verzameling handige dingetjes- foto auteur
- zandbak: Ursus Wehrli, Die Kunst Auf zu Räumen, Zürich 2004. Bron afbeelding: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpuHRInqwlpFvCfP8u5ZfmCq-SqT2yOaJc2TFrkgu5SFdyPv4Jtpjdv5W4ngAirG-6drImXnJqG2wwW22x-bb6RP2aMKNhSA65-gn2rJjEHCjB6TTw-KbG6IeA0WXi3Nu2K_5OnYDwrT0/s1600/Ursus+Wehrli--Order4.jpg
